Το LFHED είναι περήφανο που φιλοξενεί το Πορτοκαλί παγκάκι, ένα σύμβολο του αγώνα ενάντια στη βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών.

Σε έναν κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι τείνουν να επιστρέψουν στην «φυσική κατάσταση», για την οποία κάνει λόγο ο Τόμας Χομπς, η βία αποτελεί ένα φαινόμενο που βρίσκει εύφορο έδαφος για να ευδοκιμήσει. Θύμα βίας στις μέρες μας μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε. Παρόλα αυτά μια από τις κοινωνικές ομάδες η οποία πλήττεται με δριμύτητα από τα φαινόμενα κακοποίησης είναι οι γυναίκες, οι επιθέσεις κατά των οποίων εξακολουθούν να βρίσκονται σε έξαρσή παγκοσμίως.

Μπροστά σε αυτή την αποκαρδιωτική πραγματικότητα ωστόσο, υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται να κρατήσουν το βλέμμα τους χαμηλά. Αρνούνται να αφήσουν αυτό το φαινόμενο, το όποιο σφραγίζει ερμητικά πόρτες, παράθυρα, αλλά και βλέμματα που δεν αντέχουν να αντικρίσουν το έρεβος που συμβιώνει μαζί του, να τους «φιμώσει». Έτσι, η επιθυμία για την εξάλειψη του φαινομένου γέννησε την ιδέα για ένα πορτοκαλί παγκάκι, σύμβολο του αγώνα κατά της έμφυλης βίας. Το «Orange the World» είναι μία εκστρατεία του ΟΗΕ για την ευαισθητοποίηση κατά της βίας των γυναικών και των κοριτσιών. Συνιστά μια δράση, πρωτοβουλία της γερμανικής αλλά και της γαλλικής πρεσβείας στην Αθήνα, η οποία δειλά-δειλά αρχίζει να εδραιώνεται.

Έχοντας ταξιδέψει και τοποθετηθεί σε αρκετές χώρες, το παγκάκι εγκαταστάθηκε τελικά στο σχολείο μας. Έχοντας την τιμή να το καλωσορίσουμε, μας δόθηκε η ευκαιρία… να συνομιλήσουμε μαζί του:

-Αγαπητό παγκάκι ξέρεις γιατί είσαι πορτοκαλί;

Το πορτοκαλί χρώμα συμβολίζει ένα μέλλον χωρίς βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών, προωθώντας την ελπίδα και την αισιοδοξία.

-Έχεις ακούσει κάποια ενδιαφέρουσα ιστορία που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;

Ιστορίες έχω ακούσει πολλές, μια όμως ήταν αυτή που με συντάραξε. Η Σοφία ήταν μια γυναίκα γεμάτη όνειρα, ελπίδες και φιλοδοξίες. Ζούσε σε μια μικρή πόλη και εργαζόταν ως γραφίστρια, δημιουργώντας έργα που την έκαναν να αισθάνεται περήφανη για τον εαυτό της. Ωστόσο, πίσω από το χαμόγελό της, η ζωή της ήταν γεμάτη σκιές και σιωπηλές πληγές. Ο σύντροφός της, ο Άρης, ήταν πάντα γλυκός στα μάτια των άλλων, αλλά στο σπίτι, η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Στην αρχή, οι εκρήξεις του θυμού ήταν λίγες και σπάνιες, αλλά με τον καιρό, γινόντουσαν όλο και πιο συχνές. Οι λέξεις του, σκληρές και απογοητευτικές, τη βασάνιζαν περισσότερο από ό,τι η σωματική κακοποίηση. Την απομόνωνε από φίλους και οικογένεια, της έλεγε πως δεν ήταν ικανή και πως κανείς δεν την ήθελε. Σταδιακά, άρχισε να πιστεύει ότι τα λόγια του ήταν η αλήθεια. Όμως υπήρχε κάτι μέσα της που δεν ήθελε να αφήσει να σβήσει. Μια ημέρα, μετά από ακόμη μια αναίτια επίθεση, η Σοφία βγήκε έξω. Ήθελε να αναπνεύσει. Περπάτησε στους δρόμους της πόλης και κατέληξε στο μικρό πάρκο κοντά στο σπίτι τους. Εκεί, παρατήρησε ένα παγκάκι που δεν είχε ξαναπροσέξει. Ήταν πορτοκαλί. Ένα έντονο, ζωντανό πορτοκαλί που φαινόταν να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα έπιπλα του πάρκου. Το χρώμα του ήταν φωτεινό και ζωντανό, ενώ όλα γύρω του ήταν γκρίζα και παλιά. Η Σοφία κάθισε πάνω του και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό ένιωσε την ανάγκη να ακούσει τον εαυτό της. Το παγκάκι, με την έντονη πορτοκαλί του απόχρωση, της θύμισε κάτι σημαντικό: τη δύναμη της αλλαγής. Όπως το πορτοκαλί, που ξεχώριζε από το γκρι του περιβάλλοντος, έτσι και εκείνη μπορούσε να ξεχωρίσει, να ζήσει και να αναπνεύσει ξανά. Για την επόμενη ώρα, η Σοφία καθόταν εκεί, κοιτώντας το παγκάκι και συνειδητοποιώντας ότι η ζωή της δεν έπρεπε να είναι σκιά. Η εικόνα με το πορτοκαλί παγκάκι την έκανε να σκεφτεί την ανάγκη για αναγέννηση και για ένα νέο ξεκίνημα. Είχε το δικαίωμα να ζήσει ελεύθερη, χωρίς φόβο και καταπίεση. Και συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να απελευθερωθεί από τη σχέση που τη δυνάστευε, πριν να είναι πολύ αργά. Κάθε φορά που περνούσε από εκείνο το πάρκο, έβλεπε το παγκάκι και ένιωθε πιο δυνατή. Το πορτοκαλί χρώμα του την ενέπνεε να προχωράει, να ξαναβρίσκει τον εαυτό της και να θυμάται ότι, όπως το παγκάκι ξεχώριζε από τα άλλα έπιπλα, έτσι και εκείνη είχε το δικαίωμα να ξεχωρίσει και να ζήσει τη ζωή της με αξιοπρέπεια. Η Σοφία δεν ξέχασε ποτέ εκείνο το παγκάκι. Ήταν το σημείο εκκίνησης για τη νέα της ζωή, για τη ζωή της χωρίς βία, για τη ζωή της γεμάτη φως και ελπίδα. Και το πορτοκαλί παγκάκι έμεινε εκεί, να θυμίζει σε κάθε γυναίκα που το κοιτούσε ότι η ελευθερία και η δύναμη είναι πάντα μέσα τους αρκεί να έχουν το θάρρος να τις ανακαλύψουν.

-Πώς αισθάνεσαι που τοποθετήθηκες σε ένα διαπολιτισμικό σχολείο;

-Είναι πραγματικά τιμή μου που τοποθετούμαι σε έναν τέτοιο χώρο. Έναν χώρο γεμάτο νεαρά μυαλά, μικρούς πολίτες που σε λίγο καιρό θα αναλάβουν τον ρόλο ενός ενεργού πλέον πολίτη. Τα παιδιά, οι μαθητές αλλά και οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να ενημερώνονται για τέτοιου είδους θέματα όπως η ενδοοικογενειακή βία και η βία εναντίον των γυναικών. Θέματα που πολλές φορές παραμένουν κρυφά. Πολλές φορές συμβαίνουν κάτω απ' τη μύτη μας και ο κοινωνικός περίγυρος δεν το αντιλαμβάνεται. Έτσι λοιπόν, ελπίζω πως με την παρουσία μου εδώ θα διαδώσω το μήνυμα που θέλω να περάσω: την ελπίδα και την αισιοδοξία! Ένα σύμβολο αλλαγής! Πότε δεν είναι αργά να αλλάξεις και ποτέ δεν είναι αργά να μιλήσεις.

Ας ενώσουμε λοιπόν τις φωνές μας με χιλιάδες γυναίκες διεκδικώντας μια ζωή χωρίς φόβο και σεξισμό. Ας καθίσουμε στο παγκάκι και ας γίνουμε εμείς η σταγόνα ηλιαχτίδας μέσα στο απέραντο σκοτάδι. Ας πούμε ΟΧΙ στη βία κατά των γυναικών, αλλά και στην βία γενικότερα.

Μεζόπουλος Κωνσταντίνος

Μωυσιάδη Νεφέλη

Σταματάκη Ευτυχία